Virginia López Recio Eπιστημονική συνεργάτις του Κέντρου Βυζαντινών, Νεοελληνικών και Κυπριακών Σπουδών Γρανάδας. Πανεπιστήμιο Γρανάδας
Είναι γεγονός ότι κατά την διάρκεια της δικτατορίας των Συνταγματαρχών ένα μέρος του ρεπερτορίου που ανεβαίνει σε ελληνικές θεατρικές σκηνές, και ειδικά κατά την περίοδο 1969-1973, αξιοποιείται για να ασκηθεί κριτική στην επικρατούσα ανελευθερία, µε µηνύµατα άλλοτε ενάντια στα ηθικά ιδεώδη κι άλλοτε ενάντια στα πολιτικά µηνύµατα της χούντας.
Πάντως θα χρειαστεί μια «ειδική» σκηνοθεσία να ξεγελάσει τους λογοκριτικούς μηχανισμούς του δικτατορικού καθεστώτος, και ταυτόχρονα τα µηνύµατα -που για ευνόητους λόγους δεν καταγράφονταν στα κείµενα της κριτικής- να γίνονταν αντιληπτά από τους θεατές.
Τα ισπανικά έργα που επιλέγονται χαρακτηρίζονται για τον τραγικό τους χαρακτήρα, την ποιητικότητά τους και την αποµάκρυνσή τους από τον ρεαλισµό. Από τον κατάλογο δεν λείπουν έργα του θεάτρου του παραλόγου, όµως πιο αγαπητός συγγραφέας παραµένει αναµφίβολα ένας μάρτυρας της ελευθερίας, ο Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα, χωρίς όµως οι σκηνοθέτες να µένουν µόνο στα ηθογραφικά του έργα όπως παλιά.
Η ανακοίνωσή μας έχει ως σκοπό να μελετήσει πώς αλλάζει με κάποιο τρόπο μέσα στην περίοδο της Δικτατορίας την εικόνα του δραματικού Λόρκα στην Ελλάδα, τόσο θεματικά όσο και αισθητικά, όπως και το ρεπερτόριο του και τον τρόπο σκηνοθεσίας, που γίνεται ευρύτερο.
